Γράφει ο Ράσκιν ότι όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι σε όλες τις εποχές μπόρεσαν να αποδώσουν με επιτυχία μόνο αυτό που γνώρισαν κι αγάπησαν από μικροί. Έτσι, οι Μαντόνες του Ραφαήλ γεννήθηκαν στα βουνά του Ουρμπίνο, ενώ του Γκιρλαντάιο στη Φλωρεντία. Κανείς από αυτούς δεν προσπάθησε να προσδώσει στα μοντέλα του εβραϊκά χαρακτηριστικά χάριν αληθοφάνειας. Αντιθέτως, όσοι ζωγράφοι επέτρεψαν στο πνεύμα τους να υποταχτεί στο πνεύμα ξένων τόπων και καιρών, έχασαν τη δημιουργική τους δύναμη.
«All artists who have attempted to assume, or in their weakness have been affected by, the national peculiarities of other times and countries, have instantly, whatever their original power, fallen to third-rate rank, or fallen altogether; and have invariably lost their birthright and blessing, lost their power over the human heart, lost all capability of teaching or benefiting others.» (Modern Painters Ι)
Σε παλιότερη ανάρτηση, είχαμε αναφερθεί στη σχέση μεταξύ ιδέας και τόπου. Πράγματι, σε μια πρόσφατη έκθεση είδαμε δύο έργα του Παπαλουκά, φανερά επηρεασμένα από τον ιμπρεσιονισμό, το φως όμως των οποίων δεν είχε καμία σχέση με το φως της Γαλλίας. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα Ελλήνων ζωγράφων που ακολούθησαν τα ξένα ρεύματα με αμφίβολα αποτελέσματα. Κι ενώ το κυνήγι της ελληνικότητας στη ζωγραφική, καθώς και το πάντρεμα των δυτικοευρωπαϊκών ρευμάτων με την ελληνική παράδοση τόσο στις εικαστικές τέχνες, όσο και στη μουσική, παραμένει μέχρι στιγμής ένα μάλλον θολό τοπίο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσες φορές Έλληνες ζωγράφοι κυνήγησαν το ξένο πνεύμα, θυσιάζοντας ολοκληρωτικά το δικό τους, έχασαν.
«All artists who have attempted to assume, or in their weakness have been affected by, the national peculiarities of other times and countries, have instantly, whatever their original power, fallen to third-rate rank, or fallen altogether; and have invariably lost their birthright and blessing, lost their power over the human heart, lost all capability of teaching or benefiting others.» (Modern Painters Ι)
Σε παλιότερη ανάρτηση, είχαμε αναφερθεί στη σχέση μεταξύ ιδέας και τόπου. Πράγματι, σε μια πρόσφατη έκθεση είδαμε δύο έργα του Παπαλουκά, φανερά επηρεασμένα από τον ιμπρεσιονισμό, το φως όμως των οποίων δεν είχε καμία σχέση με το φως της Γαλλίας. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα Ελλήνων ζωγράφων που ακολούθησαν τα ξένα ρεύματα με αμφίβολα αποτελέσματα. Κι ενώ το κυνήγι της ελληνικότητας στη ζωγραφική, καθώς και το πάντρεμα των δυτικοευρωπαϊκών ρευμάτων με την ελληνική παράδοση τόσο στις εικαστικές τέχνες, όσο και στη μουσική, παραμένει μέχρι στιγμής ένα μάλλον θολό τοπίο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσες φορές Έλληνες ζωγράφοι κυνήγησαν το ξένο πνεύμα, θυσιάζοντας ολοκληρωτικά το δικό τους, έχασαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου